Edik van Milaan

Die Edik van Milaan in Februarie 313 nC het die einde van die Christelike vervolging in die Romeinse Ryk gebring. Konstan­tyn die Grote het in 306 nC, met die dood van sy pa, Konstantius, 'n Romeinse keiser geword. Die Romeinse Ryk was in daardie stadium verdeel tussen ses Romeinse kei­sers waarvan almal, behalwe Konstantyn, die Christene vervolg het.

In 312 nC oorwin Konstantyn die magte van 'n ander Romeinse keiser, Maksentius. Laasgenoemde verloor sy lewe en Konstan­tyn verower Rome – alles onder vaandels waarop die kruis van Christus aangebring was. In 313 nC ontmoet Konstantyn nog een van die oorblywende Romeinse keisers, Lisinius, by Milaan. Lisinius het vroeër die Christene geweldig vervolg. By Milaan trou Lisinius egter met Konstantyn se suster, en word hy deur Konstantyn oortuig om 'n edik uit te vaardig wat aan die Christene godsdiensvryheid sou gee.

Die Edik van Milaan is nie by Milaan uitgevaardig nie. Die besluite wat tussen Konstantyn en Lisinius by Milaan geneem is, is egter in 'n omsendbrief vervat wat op 13 Junie 313 deur Lisinius uitgevaardig is. Daarvolgens word almal, ook die Christene, toegelaat om die godsdiens van hulle keuse te beoefen. Wette wat teen Christene uitgevaardig is, is herroep, en al die kerklike eiendom wat aan Christene behoort het, is aan hulle teruggegee. Eusebius* vertel ons uitvoerig hoe die Edik van Milaan tot stand gekom het.

Die Edik van Milaan het op wankelrige bene gestaan en die ander keisers, ook Lisinius, het gou weer begin om die Chris­tene te vervolg. Uiteindelik het Kon­­stan­tyn al die ander keisers oorwin, en in 324 nC alleenheerser geword.